Strona Główna

W Repertuarze

obywatel świata, bywały w wielu miejscach, i fizycznie, i duchowo, któremu nic,  lub prawie nic z doświadczeń duchowych nie jest obce - wydał kilka tomików wierszy napisanych po polsku (tworzy również w innych językach).

Poezja Andrzeja S. Sawickiego stanowi dla mnie pomost pomiędzy dawnymi czasy, a współczesnością. Ma w sobie nieogarniony ładunek metafizyki. Wzbogaca te nurty w poezji, które dawały wyraz najgłębszym doświadczeniom ludzkiej egzystencji. Przy tym jest niezwykle dopracowana, o kunsztownej wręcz formie. Możliwe, iż bierze się to, między innymi, ze swobody  do jakiej doszedł autor w stosowaniu japońskiej formy haiku w języku polskim. Prawdopodobnie jednak zasadniczy wpływ ma porządek wewnętrzny wynikający z praktyki jednej ze ścieżek Zen (Zogczen). Choć kto to może wiedzieć? Czy bez wysoce nadprzeciętnej inteligencji, ogromnej erudycji i wszechstronności badacza ścieżek ducha, taki porządek byłby osiągalny?

Z „podróży na wschód” kiedyś się wraca. Dla uduchowionego człowieka Zachodu jest to niejako naturalny proces. W pismach mistyków i ezoteryków można znaleźć opisy owego procesu, jako naturalnego sięgania do korzeni, jako wspomnienia przebiegu rozwoju cywilizacji.
W jego poezji znalazłem to, czego szukałem u poetów współcześnie tworzących. Słuchaczowi moich ballad tworzonych do tekstów zaczerpniętych z tomików Andrzeja S. Sawickiego wyjaśniam, iż teksty powstawały zwykle z łączenia różnych wierszy[1]w nową całość. Dzięki poszerzeniu zawartości o dodatkowe znaczenia uzyskałem pełniejsze opisy konkretnego doświadczenia, ale także nowe „opowieści”, do których tekst autora mnie zainspirował. Poeta zrobił, co do niego należało - napisał i oddał do druku. Wiersz jego stał się od tej chwili własnością kultury literackiej danego języka. Pozwalam sobie na łączenie różnych wierszy. Jak dotąd ich autor akceptował proponowane przeze mnie połączenia. Z czego się cieszę i jestem mu wdzięczny. Muszę jednak nadmienić, iż zrobiłbym to samo nawet bez jego akceptacji, milej jest jednak mieć przychylność autora, wszak intencją moją było tworzenie w języku współczesnej poezji furtek do przeżyć metafizycznych. Twórczość Andrzeja S. Sawickiego doskonale spełnia tę potrzebę.
Czym innym jest skończony i zapisany przez poetę wiersz oddany do druku. Czym innym tekst ballady, która rządzi się innymi prawami[2] i wykonywana w odpowiedni sposób, może stać się dla słuchacza medytacją. Oczywiście - i wiersz napisany może prowadzić do medytacji, bynajmniej nie uważam mojego wykonawstwa za jedyny sposób wydobywania tych głębi, jakie potencjalnie zawarte są w tekście. Liczę natomiast na to, że moja propozycja wzbogaci odbiorcę zarówno o dodatkowe znaczenia, jak i przeżycia wynikające z oprawy muzycznej i sposobu prezentacji tak, iż niejeden fragment tekstu, nanizany na powtarzalną frazę muzyczną i przez nią niesiony, wybrzmi  niczym mantra, a ów motyl z haiku poderwie się do lotu - ukazując pełną paletę barw.
________________
[1] Zamieszczam teksty dwu z wykonywanych ballad, jak i wiersze A.S. Sawickiego, które posłużyły mi do ich utworzenia.
[2] W balladzie powtórzenie, czy też refren są jak najbardziej uprawnione, czego A.S.Sawicki, dbając o jak największą oszczędność formy, nie stosuje.